Луѓето повредени од вакцините за КОВИД-19 можеби не го сфаќаат тоа, но преправањето дека повредите и смртните случаи по вакцинацијата се само „тажни случајности“ – далеку од тоа дека се единствени за пандемиските инјекции – е измама стара колку и самата вакцинација.
Таканаречените „проверувачи на факти“ мораат да работат двапати повеќе за да најдат начини да го негираат непобитниот факт дека вакцините за Ковид-19 предизвикуваат повреди и смртни случаи во масовни размери. Туркачите на вакцината и нивните медиумски овозможувачи презедоа тактики за прикривање до апсурдни нови височини, на пример, кревајќи го напливот од фатални срцеви удари и смртни случаи во текот на ноќта кај спортистите и младите возрасни лица, до случајна состојба позната како „синдром на ненадејна смрт кај возарасни“ или „синдром на ненадејна аритмичка смрт (SADS)“.
Она што повредените од КОВИД-19 вакцината не мора да го препознаат, сепак, е преправањето дека повредите и смртните случаи по вакцинацијата се само „тажни случајности“, далеку од тоа дека се единствени за вакцините од пандемијата – е измама стара колку и самата вакцинација. Овозможена од добро усовршените семантички и статистички бесмислици, основната стратегија на јавно-здравствените службеници за да продолжат со нивната фикција, е да тврдат дека се невини – да даваат несомнено неосновани изјави за безбедноста на вакцините, од една страна, додека од друга страна, да се изјаснат како „збунети“ од болести кои се појавуваат како последица на воведувањето на дадена вакцина.
Од 1899 до 2022 година – дали нешто се смени?
Во една неверојатно искрена и прогнозирачка книга, „Заблудата на вакцинацијата“ (The Fallacy of Vaccination), објавена во 1899 година, д-р Александар Вајлдер го привлече вниманието на „„сè поголемото убедување“ меѓу „продлабочените мислители и набљудувачи“ дека вакцинацијата не само што е „целосно бескорисна како превентивна мерка“, туку „всушност е средство за повторно ширење на болеста онаму каде што се изведува“. Вајлдер забележал, „секогаш кога вакцинатор или корпус вакцинатори тргнува на крстоносна војна за вакцинација, многу генерално следи голем број на смртни случаи од … болести кои биле предизвикани од операцијата…” Вајлдер, исто така, го вклучи алармот за сузбивањето и прикривањето на несаканите настани и смртните случаи од вакцината, обраќајќи се како колега лекар до неговите „професионални браќа да бидат бавни со објавувањето на фатални случаи на мали сипаници по вакцинацијата“ и да ги наведат другите манипулации и навреди кои звучат премногу познато денес:
„Повремено … се објавува смртен случај од вакцинацијата и веднаш се вложуваат напори за да се верува дека тоа е од некоја друга причина. Статистиката на мали сипаници, која тврди дека прави разлика помеѓу вакцинирани и невакцинирани лица, честопати не е сосема доверлива. Многу лица кои биле вакцинирани се лажно пријавени како невакцинирани. Дури и кога смртта се јавува како резултат на вакцинација, вистината се прикрива и случајот се претставува како шарлах, морбили, еризипели [бактериска инфекција на кожата] или некоја ‘маскирана’ болест, со цел да се спречи потесно истражување“.
Намерноста на потиснувањето му се чинеше очигледна на Вајлдер, кој додаде: „Понатамошните аргументи се пресретнуваат со тажна тишина и со очигледен целен договор внимателно да се исклучи секаква дискусија за ова прашање од медицинските и јавните списанија и да се осудат сите кои се противат”.
Слична манипулација беше целосно прикажана за време на неодамнешниот состанок фокусиран на Новавакс на Советодавниот комитет за практики на имунизација на Центарот за контрола и превенција на болести (CDC). Во умешно сумираната сметка на блогот во живо од интернистот д-р Мерил Нас, член на научно-советодавниот комитет на Children’s Health Defense. Нас го забележа лажирањето на податоците за КОВИД-19 од страна на ЦКБ, за да ги скрие далеку поголемите стапки на хоспитализација и смртност кај КОВИД 19 -вакцинирани во споредба со невакцинираните. Погодно за ЦКБ, забележа Нас, единствените графикони кои не се навремено ажурирани, беа оние што го презентираа статусот на вакцинација наспроти исходот. Сепак, и покрај „мамбо џамбото“ на ЦКБ, истакна Нас, агенцијата не можеше да ја скрие повисоката стапка на миокардитис кај мажите вакцинирани со mRNA во рок од една недела по втората доза – 75,9 пати повисока за 16 до 17-годишници и 38,9 пати повисока кај 18-24-годишниците.
Полио: уште еден пример за „мамбо џамбо“
Со оглед на тоа што државата Њујорк неодамна пријави случај на „детска парализа добиена од вакцини“, а британските научници прогласија „национален инцидент“ откако наводно пронашле „генетски секвенци“ на полиовирус во канализацијата во Лондон, се чини дека властите на јавното здравство можеби се подготвуваат да ја „оживеат“ детската парализа.
На прв поглед, консензусот дека скоро сите современи паралитични случаи на детска парализа се јатрогенски (медицински) предизвикани од оралната вакцина против детска парализа – што ја делат Светската здравствена организација и ЦКБ – изгледа неочекувано и освежувачки искрена.
Сепак, здравствените власти немаат намера да признаат дека официјалната приказна за полиомиелитис (каде што „миелитис“ се однесува на воспаление на ‘рбетниот мозок) инаку е полна со повеќе дупки од швајцарското сирење. Постојат и постоеле доволно докази кои сугерираат дека труењето – без разлика дали со олово арсенат, ДДТ или подоцна, токсичните состојки во самите вакцини против детска парализа – е најверодостојното објаснување за паралитичните симптоми и смртните случаи кои беа означени како „полио”. Всушност, Бернард Гринберг, основач на одделот за биостатистика на Факултетот за јавно здравје на Универзитетот во Северна Каролина, сведочеше пред Конгресот дека вакцинацијата против детска парализа „всушност ја зголемила инциденцата на полио“ и дека „злоупотребата на статистички методи направила да се чини дека е точно спротивното“.
Гринберг мислеше на промената во дијагностичките критериуми за „паралитички полиомиелитис“, имплементиран во средината на 1950-тите, кој почна да бара најмалку 60 дена паралитични симптоми за да се добие дијагнозата, наспроти претходно, само 24 часа од почетокот на такви симптоми. Како што Гринберг не се двоумеше да истакне, победата што ја постигнаа првите вакцини против детска парализа, кои почнаа да се администрираат во исто време, беше целосно незаслужена.
Во денешно време, „акутна флакцидна парализа“ и „акутен флакциден миелитис“, кои имаат клиничка слика практично идентична со полио, се дијагнози на избор за детска парализа што се појавува низ целиот свет, вклучително и во САД. Во земји како Индија, каде што десетици илјади деца развиле акутна флакцидна парализа, лекарите експлицитно ја поврзаа состојбата со оралната вакцинација против детска парализа. Но, повеќедецениските објавени извештаи, исто така, ја поврзуваат парализата со други вакцини од детството, како што се вакцините кои содржат пертусис и алуминиум.
Всушност, историските извештаи за воспаление на ‘рбетниот мозок, кои вклучуваат не само полиомиелитис, туку и други форми на миелитис, тесно ги следат трендовите на педијатриска вакцинација и со истовремениот пораст на практиката на педијатриски инјекции. Претходните генерации лекари дури ги опишаа случаите на детска парализа што следеа по педијатриските инјекции како „провокациска парализа“, додека поновите генерации на лекари ја забележаа сличноста помеѓу „полио“ и повредите од инјектирање наречени „трауматски невритис“. На тековниот распоред за вакцини за американските деца, податоците од клиничките испитувања или постмаркетиншките податоци поврзуваат 17 различни вакцини со „миелитис“, „енцефаломиелитис“, „акутен дисеминиран енцефаломиелитис“ и/или „попречен миелитис“. Трансверзалниот (попречен) миелитис, исто така, се појави со вакцините за КОВИД19.
Заобиколувајќи го очигледното објаснување
Од ерата на „детска парализа“, има многу други примери на дијагнози наменети да ја поматат наместо да ја потврдат вакцинацијата како причина за болест и смрт – и оние кои страдаат се повторно омаловажувани и манипулирани. Тие вклучуваат нарушување од спектарот на аутизам (ASD) и синдром на ненадејна смрт на доенчиња (SIDS). Меѓу причините од животната средина, кои се изнесени како веродостојни предизвикувачи за невроимуните нарушувања означени како „ASD“, труењето со тешки метали, главно преку вакцинација – е еден од најконзистентните кандидати. Прецизните историски трудови објавени во 2004 и 2012 година покажаа силни паралели помеѓу мозочните ефекти од интоксикација со жива и патологијата на мозокот кај ASD. Подоцнежните трудови дадоа слични докази во однос на алуминиумот.
Што се однесува до SIDS, дијагнозата првпат влезе во мода во исто време (во раните 1970-ти) кога оптоварувањето со вакцини за децата во САД се удвои. Иако распоредот за вакцини од 1970-тите изгледа ограничен со денешните неумерени стандарди, малите деца од таа деценија не само што почнаа да примаат 13 вакцини наместо седум, туку исто така преминаа од главно примање една вакцина до често примање две одеднаш, вклучително и пет во една вакцина на дифтерија-тетанус-пертусис (ДТП) и орална полио вакцина – и двете последователно отстранети од пазарот во САД поради нивниот проблематичен профил на несакани настани.
Смртните случаи од SIDS, кои по дефиниција ги погодуваат „навидум нормалните, здрави доенчиња“ и смртните случаи на мали деца категоризирани како „ненадејни необјаснети смртни случаи во детството“ обично се случуваат „во тесна временска поврзаност по вакцинацијата“, при што девет од 10 смртни случаи со SIDS се случуваат приближно во исто време кога се двомесечните и четиримесечните посети кај педијатрите. Како и да е, научниците продолжуваат да тврдат дека непредвидливите смртни случаи го „избегнуваат научното разбирање“.
Измамата продолжува
За жал, лицата повредени од вакцини честопати се вклучени во измамата. Очајни за помош, тие откриваат дека не можат да добијат пристап до медицинските установи освен ако не самоцензурираат каква било дискусија за вакцинацијата како извор на нивните здравствени проблеми и наместо тоа да се согласат со „идиопатските“ или „генетските“ објаснувања или не наведат некои од повеќе од 70.000 шифри од Меѓународната класификација на болести-10 (ICD-10) – притоа избегнувајќи ги малкуте кои се однесуваат на „негативното влијание на вакцините и биолошките супстанции“.
Нов ICD код релевантен за „нови болести со неизвесна етиологија или итна употреба“ беше назначен за „вакцините за KОВИД-19 кои предизвикуваат негативни ефекти при терапевтска употреба, неодредени“. Сепак, останува да се види дали некои здравствени работници ќе бидат доволно храбри да го користат. Во меѓувреме, како што сатирично објави The Exposé на 24 јули, „Се чини дека не можеме да поминеме ниту една недела без да слушнеме за повторно појавување или нова појава на болест“ – вклучително и „мистериозна“ појава на хепатитис кај децата, феноменот SADS, мајмунски сипаници и, се разбира, детска парализа.
Сите овие епидемии, забележаа новинарите, „’случајно’ се случуваат откако на милиони луѓе ширум светот им беше инјектирана експериментална mRNA вакцина против КОВИД-19. Како што илустрираат неодамнешните извештаи во Њујорк и Обединетото Кралство за детска парализа предизвикана од вакцини, овие закани, без разлика дали се реални или замислени, веројатно ќе мобилизираат дополнително непријателство кон невакцинираните – како њујоршките заедници кои беа жестоко отфрлени пред неколку години поради одбивање на вакцините против морбили заради религиозни причини. Дополнително, сеништето на повторното оживување на детската парализа ќе биде искористено за да го наруши растечкиот број родители кои од која било причина, сè повеќе ја одложуваат вакцинацијата за своите деца.
Накратко, би било наивно да се очекуваат какви било новости во однос на кажувањето на вистината од официјалните извори во скоро време.