Девојките и младите жени кои имаат компликации од вакцината за ХПВ – Гардасил на Мерк, покажуваат симптоми и биолошки маркери на автоимуни состојби, според новата студија објавена во The Journal of Autoimmunity
– објавено на Children’s Health Defence
Пред експерименталните инјекции за КОВИД-19 да почнат да ги носат сериозните повреди од вакцините до нови и шокантни височини, агресивно пласираната вакцина против хуманиот папиломавирус (ХПВ) на Мерк – четиривалентна вакцина Гардасил која брзо се одобри во 2006 година за девојчиња, а подоцна и за момчиња – заработи репутација дека е една од најопасните вакцини некогаш одобрени.
Сигналите за безбедност веќе беа евидентни за време на клиничките испитувања на Гардасил, а до 2013 година, истражувачите ја забележаа „невообичаената висока фреквенција на несакани реакции поврзани со вакцините за ХПВ пријавени ширум светот“. Таа година, несразмерното штетното влијание на Гардасил, дури и во споредба со други вакцини кои се далеку од бенигни – беше одговорна за три петтини од сите сериозни реакции на вакцини пријавени кај млади жени под 30 години во САД, односно 64% од пријавените смртни случаи и 81% од случаите на траен инвалидитет.
Сепак, во 2014 година, американската Агенција за храна и лекови (FDA) продолжи и го одобри подеднакво предавничкиот наследник на Gardasil – деветвалентниот Gardasil 9. Во 2016 година – кога GlaxoSmithKline (GSK) ја повлече својата слабо конкурентна двовалентна HPV вакцина Ceravarix – Гардасил 9 стана „единствената игра во градот“.
Во моментов, Gardasil 9 е одобрен од FDA за мажи и жени на возраст од 9 до 45 години.
Фирмата Baum Hedlund Aristei & Goldman и Роберт Ф. Кенеди, Џуниор, претседател и главен судски советник на Детската здравствена одбрана (Children’s Health Defense -CHD), поднесоа повеќе од дваесетина тужби во име на млади луѓе повредени од Гардасил, тврдејќи дека Мерк извршиле низа прекршоци кои вклучуваат измама и небрежност.
Во август 2022 година, судскиот совет ги консолидираше тужбите во единствена федерална судница.
Некои од главните состојби забележани по вакцинацијата против ХПВ, кои се присутни кај голем број тужители – вклучуваат трајно оневозможување од автоимуни и/или невролошки состојби како што се синдром на постурална ортостатска тахикардија (POTS), фибромијалгија и мијалгичен енцефаломиелитис/синдром на хроничен замор (ME/CFS).
Сега, една нова студија од Данска, објавена во Journal of Autoimmunity, се надоврзува на литературата која ги поврзува вакцинацијата против ХПВ и автоимунитетот. Студијата покажува дека девојчињата и младите жени вакцинирани со ХПВ кои се соочуваат со долготрајни компликации од Gardasil покажуваат не само симптоми, туку и специфични биолошки маркери во согласност со автоимуните состојби.
Во контекст со данската студија
Во еден вид дескриптивна студија наречена серија на случаи, лекарите постојано ги заведуваа симптомите на автоимунитет кај примателите на ХПВ вакцина. Данската студија имаше за цел да ги поврзе точките помеѓу овие пријавени симптоми и „биолошките и/или патофизиолошките промени“ измерени кај стотици девојки и млади жени кои примиле четиривалентна Гардасил вакцина и кои барале нега, главно помеѓу 2015 и 2018 година, за „долгорочни компликации“. Студијата претставува „до денес најголема група на случаи со сомнителни несакани ефекти од вакцинацијата против ХПВ во форма на висок процент на неколку онеспособувачки симптоми“.
Симптомите се појавија или по првата (30% од учесниците во студијата), по втората (27%) или по третата (43%) доза на ХПВ вакцина; три од пет учесници доживеале симптоми во рок од еден месец од дозата за која станува збор. Третина од учесниците во студијата (32%) страдале од лошите ефекти на Гардасил повеќе од пет години, а уште 18% најмалку три години. За споредба, истражувачите вклучија контролна група од „жени вакцинирани со ХПВ без симптоми“, усогласени според возраста и полот и регрутирани од локалните училишта.
Авторите на студијата (д-р Јеспер Мелсен од Универзитетот во Копенхаген и колегите од други дански и германски институции) нагласуваат две клучни точки што ги прават вакцините за ХПВ особено веројатни да предизвикаат автоимуни реакции.
Прво, и двете формулации на Gardasil (како и Cervarix) се со адјувантни со алуминиум и според тоа, се „високо имуногени“ – алуминиумовите соединенија намерно „создаваат имунолошки одговор што инаку веројатно нема да се случи“.
Експертот за автоимунитет, Јехуда Шоенфелд, кој го измисли терминот „автоимун (автоинфламаторен) синдром предизвикан од адјуванси“ или ASIA, нагласи дека „истите механизми кои го поттикнуваат имуно-стимулативниот ефект на адјувантите имаат капацитет да предизвикаат различни автоимуни несакани реакции“.
Во случајот со Gardasil, адјувантот е сопственост на Merck (што значи тајна) и никогаш не е тестиран за безбедност кај луѓето. Адјувантот е аморфен алуминиум хидроксифосфат сулфат (AAHS). Количината на AAHS во Gardasil 9 е повеќе од двојно поголема од онаа на оригиналниот Gardasil.
Во Европа, доказите покажуваат дека Европската агенција за лекови дозволи AAHS да се воведе без каква било евалуација на безбедноста пред лиценцирање.
Втората точка што ја повторија Мелсен и коавторите и претходно ја кажаа други кои ги проучувале вакцините за ХПВ – е дека некои од протеините во вакцините за ХПВ „се преклопуваат“ со човечките протеини. Терминот што научниците го користат за да го опишат ова преклопување е молекуларна мимикрија.
Шоенфелд тврди дека молекуларната мимикрија, особено кога е помогната од моќните адјуванти – може да произведе имунолошка вкрстена реактивност, „во суштина предизвикувајќи автоимуна болест“.
Данските автори споменуваат дека некои епидемиолошки студии откриле поврзаност помеѓу четиривалентниот Gardasil и цела листа на автоимуни состојби – Адисонова болест, Бехцев синдром, целијачна болест, Гилејн-Баре синдром, Хашимото тироидитис, лупус, пемфигус вулгарис, дијабетес тип 1 и многу други – пред да се прибегне кон статистичка манипилација за да се избрише важноста на нивните наоди.
Данските наоди
Преку клинички опсервации, интервјуа и прашалници, данските истражувачи открија дека првите четири симптоми – пријавени кај 86% до 92% од учесниците во студијата – се замор, вртоглавица, когнитивна дисфункција и главоболка. Повеќе од 8 од 10 (83,3%) учесници – пријавиле замор што бил „умерен“ или „тежок“, но ниту еден од контролите. Најмалку 70% опишале проблеми со спиењето, гадење, болки во стомакот, палпитации на срцето и мускулна слабост.
Истражувачите процениле две различни лабораториски мерки на автоимунитет:
-При тестирањето за антинуклеарни антитела кои „често се користат како клучни биомаркери кај ревматски заболувања“ и често се наоѓаат кај оние со POTS и други автоимуни состојби – значително повеќе учесници во студијата (59%) биле позитивни наспроти 25% од останатата популација;
-Кога истражувачите ја мереле „функционалната активност“ на антителата насочени против рецепторите на автономниот нервен систем наречени „Рецептори поврзани со Г-протеин“ (GPCRs), тие откриле автоантитела кај 92% од учесниците во студијата, но само кај 19% од контролите.
Во врска со последното откритие, данските истражувачи ја забележуваат супериорноста на нивниот функционален тест за антитела наспроти тестот ELISA користен во други студии, кој не е опремен да открие асоцијации помеѓу дисфункција на автономниот нервен систем и нивоата на автоантитела. Други студии открија покачени GPCR автоантитела кај 89% од пациентите со POTS, главно млади жени.
Руски рулет и регулаторна небрежност
За да ги објаснат изразените разлики помеѓу нивната испитувана популација и „здравите“ контроли вакцинирани со ХПВ, данските автори претпоставуваат дека некои приматели на ХПВ вакцини може да бидат „биолошки поранливи“ на негативни реакции од другите, што сугерира дека „физичкиот, како и менталниот хроничен стрес може да ги „предусловува“ на „автоимуни манифестации кога се изложени на ХПВ-вакцината“. На пример, тие забележуваат дека антителата кон GPCR се наоѓаат и кај здрави луѓе, но антителата „може да станат нерегулирани и зголемени кај подложни поединци и да предизвикаат автоимуна болест“.
Шоенфелд и неговите колеги идентификуваа неколку групи на луѓе кои би можеле да бидат подложни на развој на ASIA – лица со медицинска историја на алергиски реакции или автоимунитет, поединци „склони кон развој на автоимунитет“ и поединци кои претрпеле „автоимуни феномени по вакцинацијата“ во минатото.
Сепак, единствените контраиндикации наведени во упатството на Gardasil 9 се „Пречувствителност, вклучувајќи тешки алергиски реакции на квасец (компонента на вакцината) или по претходна доза на GARDASIL 9 или GARDASIL“ – нејасен совет што не би им помогнал на тројцата во десет дански приматели на вакцини кои развиле болни симптоми по нивната прва доза на ХПВ.
Со оглед на тоа дека на над 8% од учесниците во студијата им биле потребни најмалку шест месеци за да развијат симптоми, исто така прашањето останува дали некои од „здравите“ контроли би можеле да се префрлат во категоријата „пациенти“ подоцна.
Авторите не коментираат зошто избрале да ја ограничат нивната анализа на ХПВ-вакцинираните наместо да изберат контролна група која не примила вакцина за ХПВ. Тие исто така го оставаат неспомнат фактот дека сериозни несакани реакции на вакцините за ХПВ се јавуваат и кај момчињата и младите мажи. Поширока точка што не ја обработуваат данските истражувачи е поврзана со вознемирувачкиот факт, што исто така важи и за КОВИД 19 вакцините – дека на регулаторните агенции во САД и во светот навидум им е удобно да ги игнорираат безбедносните сигнали на краток и долг рок.
На крајот на краиштата, веќе беше очигледно во 2009 година дека Гардасил е поврзан со „најмалку двојно повеќе извештаи за посети во Итната помош; 4 пати повеќе извештаи за смрт; 5 пати повеќе извештаи „Не се опорави“; и 7 пати повеќе пријави за „Инвалиди“ од вакцината против менингитис дадена на истата возрасна група.
За среќа, американската јавност е пред регулаторите – студија објавена минатата година во Весникот на Американското медицинско здружение (JAMA) објави дека е зголемен за 80% „процентот на родители кои ја одбиле вакцината против ХПВ за своите адолесценти поради грижи за безбедноста“, во периодот 2015-2018 година, при што зголемувањето е евидентно во 30 американски држави.
За жал, оваа зголемена свест не им помага на десетици илјади млади Американци кои се веќе повредени од Гардасил – со 43.330 случаи пријавени во Системот за известување на несакани настани од вакцина (VAERS), од средината на ноември кај оние помлади од 30 години, и десетици илјади други повреди најверојатно не се пријавени.
Некои од главните наводи за тужбите што ги покрена Баум Хедлунд се дека Мерк „ги ризикувал животите на пациентите со целосно познавање на сомнителната ефикасност на Гардасил и неговите сериозни, а понекогаш и фатални несакани ефекти“ и „донел свесни одлуки да не ја предупредува или информира јавноста и медицинските лица“, создавајќи „значителен ризик од значителна штета“.
Иако тужителите можеби нема да можат да го подобрат своето здравје, може да се надеваме дека тие, барем, ќе видат задоволена правда.
Извор:Children’s Health Defence
Ажурирање 25.1.2023:
„Под кожата“ е неодамнешен документарец на научниот новинар Берт Ехгартнер, долго очекуваното продолжение на филмот „Ерата на алуминиумот“.
Во овој филм интервјуиран е и главниот истражувач на оваа данска студија – Јеспер Мелсен. Во филмот покрај остатнатите точки, објеснета е во целост студијата и начинот на мерење на автоантителата од страна на германските научници.
Дознајте за филмот повеќе овде:
„Под кожата“ – филм кој мора да се погледне (механизми на повреда од ХПВ вакцините)