Оваа статија беше објавена на Substack страната на Марсела Пајпер – Тери. Овде таа ја споредува користа во однос на штетата предизвикана од рутинската вакцинација против хепатит Б, кај детската популација. Изнесува статистички податоци од државните институции, но и рецензирани студии и податоци од производителите на хепатит Б вакцините трудејќи се да даде непристрасен одговор на прашањето – „Дали ризикот од примањето на вакцината вреди?“
Кога родителите го започнуваат своето истражување за вакцините, јас често препорачувам да се започне со вакцина против хепатит Б, бидејќи таа е онаа на која ќе бидат притиснати да се согласат пред нивното новороденче да биде пуштено од болница. Истражувањето на вакцината против хепатитис Б е исто така важно бидејќи дава добри информации за тоа како ЦКБ (Центрите за контрола на болести) и ACIP (Советодавниот комитет за практики на имунизација) се однесуваат кога станува збор за вакцините воопшто.
Во 1991 година, Американскиот совет за практики за имунизација (ACIP) препорача универзална вакцинација на сите новороденчиња во САД со 3 дози вакцина против хепатитис Б, почнувајќи во рок од 48 часа по раѓањето. Хепатит Б е сексуално пренослива болест и се шири на ист начин како што се шират ХИВ и хепатит Ц: преку контакт со телесни течности како сперма, вагинални течности и крв. Оние со висок ризик од инфекција ги вклучуваат хомосексуалците, хетеросексуалците кои имаат повеќе сексуални партнери и здравствени работници кои се изложени на телесни течности. Доенчињата чии мајки се активно инфицирани со хепатит Б се изложени на зголемен ризик од инфекција. Ова е она што ЦКБ има да го каже за инфекцијата со хепатит Б.
Бремените жени во САД и во поголемиот дел од светот, се тестираат за инфекција со хепатит Б. Доенчињата кои се родени од мајки кои не се заразени со хепатит Б се изложени на многу низок ризик за инфекција, поради фактот што тие не се впуштаат во високоризични однесувања кои се поврзани со хепатит Б (т.е., доенчињата немаат секс и тие не користат дрога преку инјектирање).
ЦКБ наведува дека инциденцата на инфекција со хепатит Б кај децата во САД (возраст од 0-19 години) се намалила за 89% помеѓу 1990 и 2002 година како резултат на масовната вакцинација на доенчињата. Ова е погрешно, според мое мислење. Кога велите дека инциденцата на болеста се намалила за 89%, звучи како вакцината да била исклучително ефикасна во подобрувањето на здравјето на децата кои ја примаат. Всушност е спротивно.
Еве неколку студии кои ги истражувале здравствените ефекти на вакцината против хепатит Б кај децата во САД:
- При контрола за возраста, расата и полот истовремено во истражувањето за NHIS од 1994 година, беше откриено дека вакцината против хепатит Б е поврзана со зголемен артритис [сооднос на шанси (OR) = 5,91], инцидентни акутни инфекции на увото (OR = 1,60) и инцидентен фарингитис/назофарингитис (ИЛИ = 1,41). (цитат)
- Децата вакцинирани против хепатит Б имале неприлагоден коефициент на шансите од 2,94 и сооднос прилагоден на возраст од 2,35 за проблеми со црниот дроб во споредба со децата кои не биле вакцинирани против хепатит Б во Националното здравствено истражување од 1993 година. Децата вакцинирани против хепатит Б имаа неприлагоден коефициент на шансите од 2,57 и сооднос приспособен според возраста од 1,53 за проблеми со црниот дроб во споредба со децата невакцинирани со хепатит Б вакцина, во Збирката на податоци од Националното анкетно здравствено истражување од 1994 година. (цитат)
- ·Кај луѓе кои претходно не биле изложени на хепатит Б, вакцинацијата има нејасен ефект врз ризикот од развој на инфекција, во споредба со невакцинираните. Ризикот од недостаток на нивоа на заштитни антитела, како и сериозни и несериозни несакани дејства изгледаат споредливи меѓу примателите и непримателите на вакцината против хепатит Б. (нема корист од примањето на вакцината)(цитат)
- Вакцината Engerix B се чини дека го зголемува [ризикот од воспалителна демиелинизација на ЦНС], особено за потврдена мултиплекс склероза, на подолг рок. (цитат)
- Оваа студија ја истражуваше поврзаноста помеѓу вакцинацијата со тројната серија вакцина против хепатит Б пред 2000-та година и развојната попреченост кај деца на возраст од 1-9 години (n=1824), потврдено со родителски извештај дека нивното дете добива рана интервенција или специјални образовни услуги (EIS )… Шансите да добијати ваков извештај беа приближно девет пати поголеми за вакцинирани момчиња отколку за невакцинирани момчиња… Оваа студија откри статистички значајни докази кои сугерираат дека момчињата во САД кои биле вакцинирани со тројната серија вакцина против хепатитис Б, во текот на временскиот период во кои вакцините биле произведени со тимеросал, биле поподложни на пречки во развојот отколку невакцинираните момчиња. (цитат)
- Момчињата вакцинирани како новороденчиња имале трипати поголеми шанси за дијагноза на аутизам во споредба со момчињата кои никогаш не биле вакцинирани или вакцинирани по првиот месец од животот. Наодите сугерираат дека машките новороденчиња во САД вакцинирани со вакцина против хепатит Б пред 1999 година (од евиденцијата за вакцинација) имале трикратно поголем ризик за родителски извештај за дијагноза на аутизам во споредба со момчињата кои не биле вакцинирани како новороденчиња во истиот временски период. (цитат)
Последните два написи наведени погоре вклучуваа анализа на податоци за деца кои примиле вакцина против хепатит Б пред елиминацијата на Тимеросалот или живата од вакцината. Ова може да ве наведе да верувате дека откако беше отстранет, проблемот е решен. Сегашните вакцини против хепатит Б содржат големи количини на алуминиум. Следниве написи се однесуваат на проблемите поврзани со алуминиумот во вакцините за доенчиња:
- Во овој преглед, ние опишуваме како употребата на пристап на системска биологија во култивирани хепатобластомски клетки (HepG2) овозможи идентификација на молекуларните цели на токсичноста на Al. Митохондријалниот метаболизам е главното место на токсиколошкото дејство на алуминиумот. Fe-зависните и ензимите чувствителни на редокс во циклусот на трикарбоксилна киселина (TCA) и оксидативната фосфорилација (OXPHOS) се драматично намалени со изложување на Al. Во обид да се компензира за намалената митохондријална функција, клетките третирани со Al го стабилизираат факторот -1а што предизвикува хипоксија (HIF-1a) за да го зголемат производството на АТП со гликолиза. Дополнително, токсичноста на Ал доведува до зголемување на интрацелуларната липидна акумулација поради подобрена липогенеза и намалување на Б-оксидацијата на масните киселини. Централно место за овие ефекти е промената на хомеостазата на а-кетоглутарат (KG). Во клетките кои се изложени на Al, преференцијално се користи KG за гаснење на ROS што доведува до акумулација на сукцинат и стабилизација на HIF-1a. Покрај тоа, канализирањето на KG за борба против оксидативниот стрес доведува до намалување на биосинтезата на Л-карнитин и истовремено намалување на оксидацијата на масни киселини. Флуидноста и интеракцијата на овие метаболички модули и импликациите на овие наоди во нарушувања поврзани со црниот дроб се дискутирани овде. (цитат) (Забелешка на Марсела: Важноста на овие наоди е релевантна особено за развојот на мозокот и за хронични автоимуни нарушувања како што се дијабетес и аутизам. Нарушувањето на митохондријалниот метаболизам е значајно во зголемениот ризик од повреда од вакцината кај лицата кои имаат основни митохондријални нарушувања – Видете го случајот Хана Полинг за повеќе информации.)
- При проценка на адјувантна токсичност кај децата, треба да се земат предвид неколку клучни точки: (i) доенчињата и децата не треба да се гледаат како „мали возрасни“ во однос на токсиколошкиот ризик бидејќи нивната единствена физиологија ги прави многу поранливи на токсични навреди; (ii) кај возрасни луѓе Ал адјувантите на вакцината се поврзани со различни сериозни автоимуни и воспалителни состојби (т.е. „ASIA“), но сепак децата редовно се изложени на многу поголеми количини на Al од вакцините отколку возрасните; (iii) често се претпоставува дека периферните имунолошки реакции не влијаат на функцијата на мозокот. Сепак, сега е јасно утврдено дека постои двонасочен невро-имунолошки вкрстен разговор кој игра клучна улога во имунорегулацијата, како и во функцијата на мозокот. За возврат, пертурбациите на невро-имуната оска се докажани кај многу автоимуни болести опфатени во „ASIA“ и се смета дека се предизвикани од хиперактивен имунолошки одговор; и (iv) истите компоненти на невро-имуната оска кои играат клучни улоги во развојот на мозокот и имунолошката функција се силно насочени од Al адјувантите. Накратко, доказите од истражувањето покажуваат дека зголемената загриженост за сегашните практики на вакцинација навистина може да биде оправдана. Бидејќи децата може да бидат најмногу изложени на ризик од компликации предизвикани од вакцината, итно е потребна ригорозна проценка на негативните здравствени влијанија поврзани со вакцината кај педијатриската популација. (цитат)
Со сите овие грижи за безбедноста на алуминиумот во вакцините, а особено за вакцината против хепатит Б, можеби ќе ве наведе да се запрашате: „Дали вреди?“
Како што е наведено погоре, ЦКБ наведува дека инциденцата на инфекција со хепатит Б кај децата во САД е намалена за 89% како резултат на масовната вакцинација. Што навистина значи ова? Во 1990 година, инциденцата на инфекција со хепатит Б кај децата во САД помеѓу раѓање и 19-годишна возраст беше 3,03 на 100.000. Во 2002 година, бројот се намали на 0,34 на 100.000. Вака дошле до намалувањето од 89%. Друг начин да се каже ова е дека ако бројот во 1990 година беше 1 инфекција од 1 милион луѓе, а масовната вакцинација го избришаше тој 1 случај на инфекција во период од 12 години, ЦКБ ќе тврдеше дека вакцината е одговорна за 100% намалување на инфекцијата со хепатит Б. Можеме ли навистина да ја наградиме вакцината за намалувањето на случаите? Погледнете ги следните два графикони од ЦКБ. Првиот е графикот за хепатит Б, а вториот е графикот на хепатит Ц.
Хепатит Ц е намален со споредлива стапка како хепатит Б, но нема вакцина за хепатит Ц. Ова укажува дека намалувањето на инциденцата не се должи на вакцината, туку поради други фактори, како што е зголемената свест за опасностите од незаштитен секс меѓу оние групи кои се изложени на најголем ризик од заразување со хепатит Б и хепатит Ц.
ЦКБ пријави вкупно 10.637 случаи на акутна болест на хепатит Б во 1996 година, со 279 од тие случаи кај деца под 14-годишна возраст. Користејќи ги овие бројки, можеме да го пресметаме процентот на случаи на заболување од хепатит Б што се јавува кај деца во САД помеѓу раѓање и возраст од 14 години како 2,62%. За да се добие идеја за вистинското намалување како резултат на вакцинацијата, треба да ги погледнеме податоците кои започнуваат пред масовната вакцинација на доенчињата. Во 1990 година, вкупната стапка на инфекции со хепатит Б пријавена во САД беше 21.102. Користејќи ја стапката од 2,62%, можеме да го процениме бројот на случаи кај деца под 14 години како 552,87 или 553 случаи.
Во 2002 година, вкупниот број на инфекции со хепатит Б пријавена во САД беше 8.064. Користејќи ја стапката од 2,62%, можеме да го процениме бројот на случаи кај деца под 14 години како 211,27 или 211 случаи. Така, од 1990 до 2002 година, можеме да процениме дека бројот на случаи на инфекција со хепатит Б годишно кај децата во САД помеѓу раѓање и 14-годишна возраст се намалил за приближно 230 случаи.
Генерално, децата кои се заразени со хепатит Б имаат тенденција да доживеат поблаг тек на болеста отколку возрасните. Знаеме дека кај возрасните со инфекција со хепатит Б, приближно 5% не закрепнуваат целосно. Останатите 95% немаат трајни проблеми. Меѓу 5% кои немаат целосно закрепнување, 5% стануваат хронични носители, а 25% од нив ќе умрат од рак на црниот дроб кој се развива неколку децении подоцна во животот . (Забелешка: Од првото пишување на овој напис, ЦКБ ги смени своите бројки и сега проценува дека 2-6% од возрасните со хепатит Б стануваат хронични носители. За целите на овие пресметки, ќе се задржам на 5% како што тие првично беа пријавени, разбирајќи дека постои варијабилност, што може да значи дека бројките се значително помали или малку повисоки.)
Користејќи ги бројките од 1990 година (годината пред вакцината да се препорача за универзална употреба кај доенчиња) можеме да ја процениме вкупната стапка на смртност од хепатит Б како што следува:
Инфекции од 1990 година = 21.102
5% не се опоравуваат целосно = 1.055
5% од нив стануваат хронични носители: 1.055 x .05 = 53
смртни случаи од заболување на црниот дроб подоцна во животот: 53 x .25 = 13.
Но, што е со случаите на хепатит Б кај децата, бидејќи нашите доенчиња се тие што го прифаќаат главниот ризик од вакцинацијата против хепатит Б?
Кој е ризикот за доенчињата во САД, кога станува збор за умирање од инфекција со хепатит Б?
Ако ги споредиме бројките од 1991 до 2011 година (распон од 20 години) и процениме дека околу 230 случаи на хепатит Б годишно биле спречени кај децата како резултат на масовна вакцинација, можеме да процениме дека вкупниот број на случаи на хепатит Б кои се спречени кај деца е 4.600 случаи (230 x 20).
Знаеме дека децата генерално имаат поблаг случај на болеста од возрасните, но немаме бројка за тоа, така што ќе продолжиме со поголемиот број од 5% да станат хронични носители.
4600 x ,05 = 230 (5% кои не се опоравуваат целосно)
230 x ,05 = 11,5 (проценет број на хронични носители)
11,5 x ,25 = 2,875 (број на спречени смртни случаи во период од 20 години)
Значи, проценетиот број на смртни случаи од инфекција со хепатит Б меѓу децата и доенчињата во САД во првите 20 години од масовната вакцинација на доенчињата е приближно ТРИ.
Дали вреди вакцината?
Брзото пребарување на базата на податоци VAERS (Vaccine Adverse Events Reporting System) ни го дава одговорот на тоа прашање. Барав смртни случаи од вакцина против хепатит Б кај деца на возраст под 15 години. Еве што најдов: 1.237 смртни случаи, со 1.206 (97,5%) смртни случаи кај деца на возраст под 3 години. 1.022 смртни случаи кај деца под шестмесечна возраст.
Забелешка: Првпат ги погледнав броевите на VAERS во февруари 2012 година додека истражував за друга статија. Пребарувањето на VAERS во февруари 2012 година покажа дека имало 629 смртни случаи кај деца под шестмесечна возраст (пријавено во VAERS). Кога истражував за првото повторување на овој напис (2 јуни 2014 година), базата на податоци VAERS содржеше 196 повеќе извештаи за смртни случаи на доенчиња на возраст под шест месеци од бројот пријавени за истата група само 27 месеци претходно. Тоа функционира во просек од 7,26 смртни случаи месечно. Ако овие бројки се точни, тоа значи дека за две недели, повеќе бебиња биле убиени од вакцината отколку бројот на животи (кај деца на возраст од 0-14 години) потенцијално спасени со вакцината во текот на првите 20 години од масовната администрација.
VAERS постои од 1990 година.
Првите четири смртни случаи од вакцината против хепатит Б беа пријавени во 1991 година, кога покриеноста со вакцината беше многу мала.
ЦКБ укажува дека во 1992 година, само 16% од доенчињата во САД биле вакцинирани и во текот на таа година имало 13 смртни случаи пријавени на VAERS. Во првите пет години откако вакцината против хепатит Б беше препорачана за администрација на сите доенчиња во САД, вакцината уби најмалку 235 деца. Има проблем со пресметувањето на реалниот број на смртни случаи од вакцината против хепатит Б, бидејќи иако Законот од 1986 година бара лекарите да ги пријават сомнителните несакани настани на вакцините, тие не го прават тоа. Се проценува дека помалку од 1% од дури и најсериозните несакани реакции на вакцината се пријавени на VAERS.
Кога мојата ќерка беше сериозно повредена од вакцината Tdap во 2010 година, им реков на сите, од возачот на брзата помош до лекарот што ја администрираше, до лекарите и медицинските сестри во болницата: „Ова е реакција на вакцина и сакам да се пријави во VAERS“. Седум месеци подоцна, откако не слушнав ништо од никого на начин на следење, ја пребарав базата на податоци и не најдов ништо. Се јавив во HHS и прашав што се случува. Прашав: „Зарем не е законски потребно да се пријави? (да). Им објаснив дека им кажав на СИТЕ вклучени, а никој од нив не пријави. Прашав: „Кој е одговорен за известување? Ми рекоа дека треба да пријават и докторот што и ја дал вакцината и докторот што ја лекувал во болница. Прашав: „Па, која е казната за непријавување? Ми рекоа: „Нема казна“. Мојот одговор: „Ако нема казна за непријавување, тоа не е услов, тоа е само предлог“.
Кога од лекарите навистина не се бара да пријават несакани реакции, како можеме да ги имаме потребните информации за да донесеме точни одлуки за ризиците наспроти придобивките од вакцините?
Креаторите на вакцината против хепатит Б признаваат дека немаат идеја дали вакцината ќе ја наруши плодноста кај оние што ја примаат. Тие исто така признаваат дека немаат поим колку долго ќе трае имунитетот од вакцинација. (Engerix) (Recombivax)
Производителите на вакцината против хепатит Б известуваат дека таа е тестирана заедно со вакцината DTP, орална детска парализа, MMR-II, хемофилус Б, инактивирана полио вакцина, DTaP или вакцина против варичела. Забележете ја употребата на зборот „ИЛИ“ – не „И“. (Engerix) (Recombivax)
Сепак, кога доенчињата се инјектираат според Распоредот на ЦКБ, тие често ги примаат СИТЕ од следниве вакцини: хепатитис Б, ротавирус, DTaP, Hib, пневмококна вакцина, IPV, грип и сега, COVID-19.
Според Нирнбершкиот кодекс, кој беше воспоставен како одговор на ужасните воени злосторства извршени врз затвореници за време на Втората светска војна, постојат голем број правила што мора да се почитуваат во однос на извршувањето на медицинските експерименти врз луѓе. Правилата наведени во Нирнбершкиот кодекс го диктираат, меѓу другото дека:
„Степенот на ризик што треба да се преземе никогаш не треба да го надминува оној определен од хуманитарната важност на проблемот што треба да се реши со експериментот“.
Очигледно, кога бројот на смртни случаи од вакцината против хепатит Б е најмалку стотици пати повеќе од бројот на смртни случаи што може да се очекуваат кај деца под 15 години како резултат на инфекција со хепатит Б, можеме со сигурност да кажеме дека тоа е во спротивност со Нирнбершкиот кодекс. Дали е ова случај кога можеме со сигурност да кажеме „Кога знаеме подобро, правиме подобро?“ За многу родители што ги знам, горенаведениот цитат од Маја Ангелу е случај, особено за оние од нас кои доживеале траума од губење на дете како резултат на повреда од вакцина. Кога нашите деца се оштетени од вакцините, многумина од нас ги насочуваат напорите кон обидот да дознаат зошто. Истражуваме и правиме сѐ што можеме за да научиме од нашите грешки, со надеж дека ќе спречиме понатамошна штета на нашите деца.
Проблемот е што истото не може да се каже за Владата на Соединетите држави и за службениците во владата кои се задолжени да донесуваат одлуки за барањата за вакцинација на децата во САД. Документите од Институтот за медицина, објавени во 1994 година, укажуваат дека постои сериозна загриженост за истражувањето во врска со безбедноста на вакцините речиси две децении. Следното е од заклучоците од извештајот на ИМ:
„Недостигот на адекватни податоци за многу од несаканите настани што се испитуваа беше од голема загриженост за комитетот… Комитетот наиде на многу празнини и ограничувања во знаењето што директно или индиректно се однесува на безбедноста на вакцините. Тие вклучуваат несоодветно разбирање на биолошките механизми кои се во основата на несаканите настани по природна инфекција или имунизација, недоволни или неконзистентни информации од извештаите на случаи и сериите на случаи, несоодветна големина или должина на следење на многу епидемиолошки студии засновани на популација…“
Документацијата на дебата што се одржа на конференцијата Симпсонвуд во 2000 година, меѓу официјални лица од ЦКБ, АХЛ и експерти од индустријата за вакцини, открива дека пред повеќе од дваесет години постоела сериозна загриженост за ефектите на живата и алуминиумот, како и за бројот на антигени во вакцините што се инјектира кај доенчиња кога тие се вакцинирани според Календарот на ЦКБ. Наместо да излезе со оваа информација и да ги информира родителите и јавноста, информациите беа чувани во тајност и беа објавени само откако документите беа добиени преку Законот за пристап на информации.
И покрај овие многу значајни грижи, вклучително и оние поврзани со невролошки оштетувања, потешкотии во учењето, аутизам, па дури и смрт, официјалните лица во американската влада одбија да дејствуваат и одбија да ја информираат јавноста за опасностите, наместо тоа, одлучија не само да го одржуваат распоредот како што е беше, но и продолжија да ДОДАВААТ нови вакцини.
Ова е ЈАСНО случај кога можеме да кажеме дека НЕ е ТОЧНО дека „Кога знаат подобро, тие прават подобро“.
Но, можеби не треба да очекуваме дека „ТИЕ“ ќе бидат подобри. На крајот на краиштата, не зборуваме за родители, туку за владини субјекти. Разликата помеѓу огромните машини што ја карактеризираат американската влада и оние од нас кои сме родители е тоа што машините немаат деца. Машините не се родители. Машините не ги делат истите права и одговорности за доенчињата и децата како правата и одговорностите на родителите. Родителите се тие кои мора да донесат медицински одлуки за своите, индивидуални деца. Ова е точно кога зборуваме за работи како возење на скејтборд, и точно е кога зборуваме за давање согласност за сложени медицински процедури, вклучително и вакцини – особено кога тие се даваат во комбинации кои никогаш не биле проучени.
Идеално би било кога би можеле да сметаме на владата дека ќе се грижи за благосостојбата на нашите деца. Би било идеално ако можеме да сметаме на владата дека ќе научи од смртта на илјадници деца од вакцината против хепатит Б и ќе ја промени политиката за вакцинација за да спречи идни, непотребни смртни случаи.
Историјата ни покажа дека ако ги очекуваме овие работи од владата, се поставуваме за разочарување и ги изложуваме нашите деца на штета. На крајот на краиштата, нашите деца се наша одговорност. Наша одговорност е да се грижиме за нив и да ги заштитиме. Таа одговорност се протега надвор од нашите домови и нашите сопствени соседства. За жал, кога станува збор за вакцините, нашата одговорност е да ги заштитиме нашите деца од машините кои немаат капацитет да прават ПОДОБРО, дури и кога ЗНААТ ПОДОБРО.
Автор: Марсела Пајпер-Тери