Мит: Вакцините обезбедуваат „имунитет на стадото“ и се за доброто на општеството.
Вистина: Колективен имунитет преку вакцинација не постои!
Теоријата за колективен имунитет е дека ако одреден процент на поединци (обично помеѓу 85-96%) се вакцинирани, заедницата е целосно имуна на епидемии и вакцинираните ги штитат оние кои не можат да бидат вакцинирани. Сепак, многу епидемии се случиле кај популации кои биле целосно вакцинирани, а некои истражувања укажуваат на програмата за вакцинација како поттикнувач на епидемии.
- 2009: над дваесетина случаи на пертусис во округот Хантердон, Њу Џерси – сите деца инфицирани биле имунизирани пред да се заразат со болеста.
- 1994: појава на мали сипаници во Синсинати – 80% од децата вклучени имале најмалку три дози од вакцината.
- 1989: 2.720 пријавени случаи на мали сипаници на национално ниво – 72,5% (1,972 од нив) се случиле кај оние кои биле вакцинирани.
- 1989: појава на мали сипаници во средно училиште во Илиноис – 69 случаи, 99,7% кај оние кои биле вакцинирани
- 1987: CDC пријавила 2.440 случаи на сипаници кај вакцинирани деца.
- 1986: појава на мали сипаници во Корпус Кристи, Тексас – 99% се случиле кај деца кои биле вакцинирани.
- 1986: во Канзас пријавени се 1.300 случаи на пертусис – 90% се случиле кај оние кои биле вакцинирани.
- 1984: појава на мали сипаници во средно училиште во Волт, Масачусетс – 27 случаи, 98% имале документиран доказ за вакцинација против мали сипаници.
- 1971:епидемија на рубеола во Каспер, Вајоминг – 84% (91 од 125 случаи) се случиле кај вакцинирани деца.
За време на појава на епидемии на мали сипаници, важно е да се забележи дека имало изненадувачки мал број случаи на истите кај невакцинираното население.
Многу студии откриваат дека многу деца добиле мали сипаници и голема кашлица и покрај вакцинацијата. На пример, според Одделот за здравство во Охајо, 50% од пријавените случаи на голема кашлица во Охајо од 1987 до 1991 година биле кај вакцинирани лица. The Journal of Pediatrics објави студија во 1989 година, покажувајќи 55% стапка на неуспех во вакцина против пертусис (Walene James, Immunization: The Reality Behind the Myth).
Досега решението за овие очигледни неуспеси на вакцината е да се додадат повеќе засилувачи, односно бустери. Значи, CDC додаде повеќе бустери во распоредот, додека тие продолжуваат да ги обвинуваат невакцинираните за појавата на епидемиите.
Овој тип на размислување е сосема спротивен на целата премиса зад вакцинацијата. Ако вакцината функционира, заштитува, не треба да е важно дали некој друг е вакциниран. Ако сте имуни, не треба да е важно дали сте околу една невакцинирана личност или еден милион невакцинирани луѓе.
Ако вакцините не обезбедуваат „имунитет на стадото“, тогаш што обезбедува?
Вистинскиот колективен имунитет може да резултира само од здрав, целосно функционален имунолошки систем. Вакцините не можат да формираат „колективен имунитет“, бидејќи вакцините само стимулираат еден од двата суштински делови на имунолошкиот систем. И делот што го стимулираат, не го прават тоа ефикасно.
Имунолошкиот систем е составен од две линии на одбрана: првиот е вроден клеточен систем кој се потпира на „клетки убијци“, а вториот е хуморалниот систем кој произведува антитела за нешто што го надминува вродениот систем. Кога нешто е доволно вирулентно за да произведе антитела од хуморалниот систем откако ќе помине низ клеточниот систем, тоталноста на реакцијата резултира со содавање на доживотен имунитет од тој специфичен напаѓач.
Се вели дека вакцините функционираат кога произведуваат антитела, но бидејќи го заобиколуват вродениот систем на клетки убијци, одговорот на антителата не е толку силен колку што би бил ако вирусот поминал низ имунолошкиот систем на соодветен начин. Ова создава второстепен проблем на „оригинален антигенски грев“ (ОАГ).
ОАГ се однесува на првичниот одговор на имунолошкиот систем на било кој напаѓач. Откако тоа е поставено, тоа ќе биде нивото на одговор на телото засекогаш. Ако ОАГ е со слаба реакција, одговор – следните рекции на сличен напаѓач ќе бидат слаби, а ако почетниот одговор е силен, следните реакции ќе бидат подеднакво силни.
Бидејќи вакцините не можат да ја реплицираат вирулентноста на дивиот вирус без да предизвикаат процес на заболување, ОАГ од вакцинацијата е пригушен. Целосно го заобиколува вродениот, клеточен систем и го вклучува само второто ниво на одбрана – антителата. Значи, кога некој човек ќе се соочи со вирусот во иднина, може да ја изгради истата несоодветна одбрана што првично ја создал.
Кога се појавуваат епидемии на болести, властите најпрво го обвинуваат намалениот „имунитет на стадото“ – поради оние кои одбиваат да се вакцинираат, и покрај фактот што повеќето држави ги исполнуваат потребните цели на CDC со 95% стапка на вакцинација кај децата. Подобро е да се обвини концептот на неефикасно стимулирање на имунолошкиот одговор, оставајќи ги вакцинираните подложни на болеста, бидејќи поседуваат несоодветен имунолошки одговор.
Оваа реалност на несоодветна заштита меѓу вакцинираните е прикажана во бројот на вакцинирани лица кои подлегнале на болеста, а вакцинацијата била дадена за да се спречи истата. Ова е доказ од реалниот свет дека вакцините не го прават имунитетот на стадото, кој може да се има само ако има целосен одговор на клеточниот и хуморалниот имунолошки систем кога работат заедно.
За општото добро?
Кој одлучува колку смртни случаи, хендикепи или повреди се фер замена за општото добро?
Аргументот за „општото добро“, јавното здравство го користеше во минатото со некои катастрофални резултати. Би било мудро да ги разгледаме етичките последици од принудниот медицински третман (задолжителна вакцинација) во нашата историја.
На почетокот на дваесеттиот век „науката за еугениката“ ја претстави идејата дека едно општество може и треба да се подобри со контролирање на својот генетски состав преку елиминација на „непожелни“ особини. Овие идеи израснаа од теориите за еволуција на Дарвин во комбинација со успесите во сточарството.
Интелектуална елита ја прифати оваа наука, а нејзините поддржувачи вклучуваа луѓе во политиката, медицината и академските институции. Откако целосно се воспостави како наука во Соединетите Американски Држави, овие идеи се проширија преку Атлантскиот океан во Европа и беа прифатени посебно од Германија.
Во 1922 год., Американскиот весник за психијатрија, објави напис од докторот Харолд Гослин, наведувајќи го верувањето дека еугениката „ќе оди далеку во насока на искоренување на менталните болести и дефекти и нивните сродни гранки на сиромаштија, криминал и деликвенција“. (Dissolving Illusions, стр. 402), стр. 151)
Методот за тоа беше принудена стерилизација.
Идејата беше да се заштити општеството од овие „очигледно непогодни“ поединци, не дозволувајќи им да се репродуцираат. Медицински одбори беа поставени за да се утврди кој е непогоден за репродукција. Расата исто така беше проблем и еугеничките стерилизации беа проширени за да ги вклучат и „непожелните“ имигранти.
Државите почнаа да усвојуваат „еугенски закони“ за задолжителна стерилизација. Овие закони беа донесени како мерка за јавно здравство за заштита на општеството од „дисгеничните“ (непожелни) членови на општеството. На крајот сите педесет држави усвоија легислатива за присилна стерилизација на „имбецили, слабоумни (идиоти, имбецили и морони), епилептици, деликвенти, криминалци и луѓе со одредени дефекти“. Во многу држави, овие закони остануваат во книгите.
Одлуката на Врховниот суд од 1926 година ја потврди практиката на присилна стерилизација со одлука од 8 спрема 1. Тие ја користеа задолжителна вакцинација како преседан за да ја оправдаат нивната одлука. На испитувањата во Нирнбург по Втората светска војна, нацистичките лекари ги користеа законите за еугеника во САД како одбрана за нивните експерименти. По откривањето на злосторствата во нацистичка Германија, теоријата на еугеника изгубила дел од својата привлечност. Меѓутоа, присилните стерилизации продолжиле во текот на 1940-тите, 50-тите и 60-тите, и не застанале до крајот на 1970-тите.
Повеќе од 60.000 луѓе биле присилно стерилизирани, понекогаш не само без нивна согласност, туку и без нивно знаење. Калифорнија предводеше со над 20.000 присилни стерилизации.
Голем број на Индијанци стерилизирани во Индијанската програма за здравствени услуги (IHS) 1970-тите, не се вклучени во вкупната бројка. Меѓу дваесет и пет и педесет проценти од Индијанците (главно жени) кои добиле нега од IHS (единствената здравствена заштита достапна за Индијанците во тоа време) биле принудени да бидат стерилизирани или стерилизирани без согласност или знаење за време на друга постапка, честопати поврзана со породување. Овие присилни стерилизации продолжиле дури до 1976 година.
Аргументот за „опшественото добро“ за еугениката, бил одбиен на судењата во Нирнбург по Втората светска војна, а сепак во САД се користел наредните триесет години. Тоа беше разновиден аргумент со текот на времето. Аргументот за здравјето на „опшественото добро“ преку задолжителни медицински процедури со познати ризици треба да се отфрли сега!
Родителите секогаш треба да имаат право да изберат на кои ризици би ги подложиле своите деца!