Ова е втора од серијата написи кои го испитуваат сериозниот проблем со неуспехот на вакцината – проблем што, скандалозно, останува непризнаен од страна на јавно-здравствените службеници и политичарите кои промовираат драконски мандати за вакцини. Првиот дел ја испитуваше вакцинацијата против морбили, а третиот дел ја испитува вакцината против грип – Објавено на Children’s Health Defense
Во текот на изминатата деценија, просечно над 25.000 случаи на пертусис (респираторно заболување познато и како „магарешка кашлица“) биле пријавени во ЦКБ годишно.
ЦКБ не спомна пертусис во својот преглед на „деветте здравствени закани кои станаа наслови во 2019-та година“ (додека на листата се најдоа 1.276 нефатални случаи на морбили), но, судејќи според извештаите во вестите, 2019-та година беше уште една година на пертусис – особено кај вакцинираните. И, како што покажуваат бројните рецензирани студии објавени во изминатите неколку години, вината мора да се фрли директно во нозете на фаталната програма за вакцинација која ги прави вакцинираните деца повеќе, отколку помалку подложни на пертусис во текот на нивниот живот.
Вакцинацијата против пертусис го таргетира организмот Bordetella pertussis (B. pertussis), „пребирлив“ бактериски патоген кој се шири со респираторни капки. На национално ниво, покриеноста со вакцини што содржат пертусис е висока – само 95%, сепак, според самото признание на ЦКБ, епидемиите на пертусис се сè почести. Дополнително, многу случаи на пертусис остануваат недијагностицирани и, според тоа, непријавени, со проценет сооднос до 1.400 недокументирани инфекции на пертусис за секој регистриран случај. Со оглед на високата стапка на вакцинација и познатиот факт дека вакцинираните лица можат да го пренесат пертусисот асимптоматски (види Неуспех #4), важно е подетално да се расчлени спектакуларниот неуспех на напорите за вакцинација против пертусис во САД.
Бројни студии (и неодамнешни и не толку неодамнешни) укажуваат на тоа дека овој режим на интензивни дози на вакцинирање, е далеку од тоа да обезбедува значајна заштита – всушност може да ја олесни појавата на пертусис.
Неуспех #1: Кај децата и возрасните, кои примаат вакцини што содржат пертусис, имунитетот брзо опаѓа – факт познат и следен со години
Во САД, распоредот за детски вакцини на ЦКБ вклучува пет дози од вакцината против дифтерија-тетанус-ацелуларен пертусис (DTaP) на два, четири, шест и 15-18 месеци и 4-6 години, проследено со доза на тетанус-дифтерија- ацелуларна пертусис (Tdap) вакцина на возраст од 11 или 12 години и повеќе Tdap бустери во зрелоста. (ЦКБ, исто така, препорачува „надвор од лиценцата“, администрација на доза на Tdap на бремени жени за време на секоја бременост.) Бројни студии (и неодамнешни и не толку неодамнешни) укажуваат дека овој режим на вакцинација со интензивни дози – далеку од тоа што обезбедува значајна заштита, всушност може да ја олесни појавата на пертусис.
Имунитетот кој „избледува“ (исто така наречен секундарен неуспех на вакцината) е еден од водечките фактори кои придонесуваат за фијаското со пертусис.
Врвните експерти за вакцини беа изненадувачки искрени во признавањето на овој голем недостаток:
- Во 2017-та година, д-р Стенли Плоткин, добро познатиот развивач на вакцини (и поранешен медицински и научен директор на Санофи Пастер), кој ги советува производителите на вакцини, напиша за брзото опаѓање на имунитетот од вакцините против пертусис, наведувајќи дека ефективноста на вакцината опаѓа „уште 2-3 години после бустерите“. Плоткин и неговите двајца коавтори (еден поврзан со Санофи) укажаа на рекордна епидемија на пертусис во 2010 година во Калифорнија, која беше сведок на високи стапки на болеста кај целосно вакцинирани предадолесценти; две третини (66%) од случаите кај целосно вакцинирани деца биле кај деца на возраст од 7 до 10 години – односно, деца недалеку од нивната петта доза на DTaP. Триото автори признаа дека сегашните вакцини против пертусис обезбедуваат инфериорен имунитет во споредба со „прилично робусниот“ имунитет предизвикан од природна инфекција со пертусис.
- Друга студија од 2017-та година, овој пат од авторите на Kaiser Permanente и GlaxoSmithKline, објави дека не само што ефективноста на вакцината против пертусис значително опаѓа по петтата доза – паѓа, според нивната проценка, во просек за 27% годишно, туку и дека ваквото опаѓање се јавува кај сите DTaP брендови на пазарот. Во една друга студија, некои од истите истражувачи на Кајзер го нагласија слабеењето на имунитетот на DTaP како „важна причина за пертусис“ кај соодветно вакцинираните деца на возраст над 18 месеци.
- Студија од 2016 година на конзорциум од канадски научници го опиша брзиот пад на ефективноста на вакцината против пертусис – особено на околу четири години од последната вакцинација.
Неуспех #2: Епидемиите на пертусис се чести, а најголемиот дел од случаите се јавуваат кај вакцинираните
На почетокот на 2019-та година, вестите покриваа појава на пертусис во елитно приватно средно училиште со 1.600 ученици во Лос Анџелес. И покрај „навистина високата стапка на вакцинација“, 30 ученици – сите вакцинирани, развиле пертусис, додека ниту еден од невакцинираните ученици во средното училиште (18 ученици со медицински исклучоци) не се инфицирале. Училишните власти дури нагласија дека појавата не може да се припише на невакцинираните ученици. Истиот месец, истражувач од UCLA (еден од водечките авторитети во областа на вакцинацијата против пертусис) ја карактеризираше зголемената доживотна подложност на пертусис со која се соочуваат децата вакцинирани со DTaP – како загатка без лесно решение.
Студијата во Pediatrics која следеше во јули 2019-та година, објави дека 82% од случаите на педијатриски пертусис, идентификувани од Kaiser Permanente California. биле кај деца кои биле целосно вакцинирани (вклучувајќи 12% „целосно вакцинирани плус 1 доза“), а уште 5% од случаите имало кај делумно вакцинирани деца со пертусис. Од една и пол до седум години, ризикот за пертусис кај вакцинираните деца се зголемил петкратно после три или повеќе години од вакцинацијата.
Завршувајќи ја 2019 година, католичкото училиште и дневен центар во Хјустон, каде 100% од учениците беа вакцинирани – беше принудено да затвори рано за божиќните празници поради појава на пертусис. Во писмото до родителите, директорот и училишниот свештеник изјавија дека „Лекарите не се сигурни зошто вакцинираните деца сè уште може да заболат од болеста“, но извештаите во вестите го наведоа падот на имунитетот како веројатен виновник.
Неуспех #3: Ризиците од пертусис се значајни кај доенчињата, но исто така се менуваат кон адолесценцијата и зрелоста
Инциденцата на пертусис е висока кај доенчињата. Од 2000 до 2016-та година (временски период во кој инциденцата на пертусис „значително се зголеми“ низ САД), доенчињата во првата година од животот претставуваа 15% од случаите – со инциденца некаде од 4 до 63 пати поголема отколку кај другите возрасни групи. Доенчињата, исто така, имаа највисока стапка на хоспитализација и беа 89% од смртните случаи. Сепак, уште 60% од случаите биле кај деца: 32% кај оние на возраст од 1-10 години и 28% кај предадолесценти и адолесценти (на возраст од 11-18 години).
Во исто време, некои истражувачи опишуваат промена на товарот на пертусис кон адолесцентите и младите, како и кон постарите возрасни лица.
Во еден објект за управувана нега, 59% од случаите од 2006-2015 година биле кај адолесценти или возрасни. Овие промени имаат импликации и во однос на сериозноста на пертусис и трошоците за здравствена заштита. На пример, додека возрасните на возраст од 65 години или постари претставувале само 2,4% од случаите на пертусис во САД помеѓу 2000-2016-та година, овие постари возрасни сочинувале 14% од хоспитализациите поврзани со пертусис и 5% од смртните случаи. Просечните трошоци за болничка нега за епизода на пертусис кај постар возрасен се значајни – над 14.000 долари по пациент. Една неодамнешна студија потврдува дека клиничкото управување со илјадници случаи на пертусис годишно „е поврзано со значителен економски товар“, особено кај пациенти од двете најранливи возрасни групи – доенчиња и постари возрасни лица.
… студиите сугерираат дека субклинички инфицираните возрасни лица се најверојатниот извор на пренесување на доенчињата, се чини дека е можно „кожурецот“ да ги зголеми, наместо да ги намали ризиците за најмладите.
Неуспех #4: Асимптоматските вакцинирани лица се главен извор на пренос на B. pertussis
Голем број студии сугерираат дека „вакцинираните поединци може да имаат и да пренесат инфекција [пертусис], дури и во отсуство на типични симптоми на пертусис“. Во систематски преглед од 2020-та година, авторите заклучуваат дека „преваленцата на асимптоматска инфекција е висока“ и дека „честиот близок контакт што се случува во домаќинствата може да обезбеди доволна можност за ширење на B. pertussis“.
Во 2015-та година, една статија во BMC Medicine изнесе слични заклучоци, тврдејќи дека асимптоматското пренесување од лица вакцинирани со пертусис до нивните блиски контакти, го дава „најскромното објаснување за многу од набљудувањата околу повторното појавување на B. pertussis“ во САД како и во Обединетото Кралство. Извлекувајќи различни импликации за политиката за вакцинација против пертусис, авторите коментираа дека асимптоматскиот пренос:
- Може да биде причина за зголемување на инциденцата на пертусис;
- Соодветен е со времето на промени во стапките на напади на пертусис специфични за возраста;
- Може да даде пристрасни проценки за ефикасноста на вакцината.
Авторите на BMC Medicine, исто така, ја забележаа веројатната лудост на „вакцинирањето на поединци кои се во близок контакт со доенчиња премногу мали за да ја примат вакцината“ (т.н. „cocooning“). Всушност, во светлината на студиите кои сугерираат дека субклинички инфицираните возрасни лица се најверојатниот извор на пренесување на доенчињата, се чини дека е можно „оформувањето на кожурец“ да ги зголеми, наместо да ги намали ризиците за најмладите.
Новопојавената и вознемирувачка област на истражување ја поврзува асимптоматската колонизација на B. pertussis со развој кај домаќинот на сериозни состојби како што се епилепсија, мултиплекс склероза (МС), па дури и Алцхајмерова болест.
Неуспех #5: Субклиничката инфекција со пертусис е поврзана со други сериозни здравствени ризици
Во нивната статија од 2017-та година за слабеењето на имунитетот, Стенли Плоткин и соработниците забележаа дека вакцините кои содржат ацелуларна пертусис се помалку ефикасни од природна инфекција или од поопасните целоклеточни пертусис вакцини (веќе не се користат во САД) за спречување на колонизација со B. pertussis во назофаринксот; други истражувачи се согласуваат дека субклиничката назофарингеална колонизација со B. pertussis е честа појава кај високо вакцинираните популации. Новопојавената и вознемирувачка област на истражување ја поврзува асимптоматската колонизација на B. pertussis со развој кај домаќинот на сериозни состојби како што се епилепсија, мултиплекс склероза (МС), па дури и Алцхајмерова болест. Истражувачите во врска со овој случај за МС (кои развиваат нова вакцина против пертусис) се осврнуваат на полувековното набљудување дека „Епидемиолошките карактеристики на мултиплекс склероза се компатибилни со хипотезата дека клиничката болест може да биде повремена манифестација на широко распространета субклиничка инфекција“.
Неуспех #6: Денешните вакцини против пертусис не се во чекор со бактериските мутации
Во средината на бројните епидемии на пертусис во 2019-та година, USA Today објави за истражување на ЦКБ, кое сугерира дека денешната голема кашлица „се бори со вчерашната вакцина“ како резултат на растечката отпорност на вакцините – или како што истражувачите го нарекуваат „адаптација на B. pertussis на селекција под притисок на вакцините“.
Во 2014-та година, истражувачите на ЦКБ пријавија драматично зголемување на мутираните изолати на B. pertussis низ САД, при што мутираните изолати претставуваат повеќе од 50% од вкупно собраните изолати во 2012 година – година во која случаите на пертусис во САД се искачија на над 48.000 (157% зголемување во однос на 2011 година). Работната група на ЦКБ за пертусис, подоцна ја призна потребата да се проучат циркулирачките генотипови кои се разликуваат „од постоечките лабораториски и референтни соеви на вакцини“ и да процени дали тие ја менуваат експресијата на антигенот и водат до промени во товарот на болеста“.
Студиите исто така покажуваат дека инфекциите предизвикани од друг патоген на Bordetella наречен B. parapertussis, стануваат сѐ почести ширум светот и ги погодуваат „главно вакцинираните популации“. Бидејќи B. parapertussis има механизми кои ѝ дозволуваат да го „избегне имунолошкиот одговор предизвикан од вакцините против пертусис“, инциденцата на инфекција со B. parapertussis се зголеми по воведувањето на ацелуларните вакцини против пертусис.
Студијата за инфекции со пертусис во Масачусетс од 1990 до 2008 година покажа дека еден од десет случаи се должат на B. parapertussis, при што повеќето случаи во возрасната група од 5 до 10 години „се очекува да имаат силен имунитет предизвикан од вакцината“.
Други студии потврдија дека постоечките вакцини против пертусис „немаат заштита од болести предизвикани од B. parapertussis“.
…прикривањето на важни информации за неуспесите на вакцините е погодно за „моќните посредници“ кои „продолжуваат да заработуваат пари без да го подобруваат производот преку технолошки можниот напредок.
Неуспех #7: Лекарите и јавно-здравствените службеници не се искрени за неуспехот на вакцината
Во коментарот за појавата на пертусис во 2019-та година, истражувачката новинарка Шерил Аткисон покренува релевантни прашања за изјавите и информираната согласност, прашувајќи дали лекарите кои администрираат вакцини против пертусис им „откриваат на родителите дека заштитата од голема кашлица ќе трае релативно кратко“ и дека училишните бустери се „веројатно ефективни само околу една година“? Поентата на Аткисон за нецелосно обелоденување и несоодветна информирана согласност се однесува на практично сите вакцини препорачани за деца и возрасни. Сепак, како што заклучува Аткисон, прикривањето на важни информации за неуспесите на вакцините е погодно за „моќните посредници“ кои „продолжуваат да заработуваат пари без да го подобрат производот преку технолошки можниот напредок“.
Извор: Children’s Health Defense